Лян Кай. Партрэт паэта Лі Бо. Папера, туш.

Лян Кай (梁楷, каля 1140-1220, эпоха Сун) – майстар фігуратыўнага жывапісу, адзін з класікаў «лапідарнага пэндзля», будысцкі манах. З'яўляючыся адным з найбуйнейшых мастакоў свайго часу, ён аказаў моцны ўплыў на развіццё кітайскага жывапісу. Паводле розных звестак, Лян Кай нарадзіўся ў Лін'ане або ў Цяньтане (гарады на тэрыторыі сучаснага Ханчжоу).

Дзякуючы таму, што ён нарадзіўся ў сям'і чыноўнікаў, малады Лян Кай без перашкод трапіў у Акадэмію жывапісу, дзе вучыўся ў знакамітага Цзя Шыгу(賈師古). Пасля заканчэння свайго навучання малады мастак быў прыняты ў палацавы штат і ўжо праз некалькі гадоў асабіста ад імператара атрымаў найвышэйшую для жывапісца ўзнагароду – «Залаты пояс». Аднак – і менавіта з гэтага моманту біяграфія мастака ўказвае на яго адыход ад акадэмічнай маляўнічай традыцыі – ён не ўспрыняў узнагароду як нешта значнае для яго, а проста павесіў залаты пояс у двары імператарскага саду і пайшоў. Нягледзячы на гэта, імператар прызначыў Лян Кая на пасаду рэдактара дакладаў на высокае імя.

Гэты, "акадэмічны", перыяд жыцця Лян Кая характарызуецца прыхільнасцю класічнаму маляўнічым стылю. Мастак становіцца майстрам жанру «жэнь у» ("людзі і рэчы") і прадаўжальнікам стылю Лі Гунліня (李公麟), знакамітага жывапісца эпохі Паўночная Сун, з уласцівай яму спецыфічнай тэхнікай, якая вызначаецца тонкімі графічнымі лініямі і дэталізаванай прапрацоўкай персанажаў. Гэты стыль, які называецца «сі бі» («тонкі пэндзаль»), у Лян Кая набывае самабытныя рысы.