पैचिङ्गको उत्तरी ढोकाको रुपले परिचित ह्वाइरौ पैचिङ्ग नगरपालिकाको उत्तरपुर्वमा पर्दछ। यो भौगोलिक क्षेत्रको आधारमा पैचिङ्गको दोस्रो ठूलो जिल्ला भएता पनि यहाँको जनसंख्या भने पैचिङ्गको अरु जिल्लाभन्दा सबैभन्दा कम रहेको छ। यस जिल्लाले 2,122.6 वर्ग किलोमिटर क्षेत्रफल ओगटेको छ। यो जिल्लालाई नक्शामा हेर्दा डमबेल आकारको देखिन्छ। यो उत्तरबाट दक्षिणतर्फ 128किमी लामो छ र पुर्वबाट पश्चिमतर्फको दूरि मात्र 11 किमी छ। यस जिल्लाको मध्य भागबाट गएको छ, चन्द्रमाबाट देखिने यस धरातलको अमूल्य सम्पदा, ग्रेटवाल। यहाँको उच्च बिन्दू 1705मिटर हो भने समुद्रबाट न्युनत्तम बिन्दू मात्र 34मिटर रहेको छ। 
ताङ्ग वंशको समयमा यसलाई ह्वाइरौ नामाकरण गरिएको थियो भने मिङ्ग वंशको समयमा यसलाई एउटा क्षेत्र बनाइयो र सन् 2001मा मात्र यसलाई एउटा जिल्लाको रुपमा पैचिङ्ग नगरपालिकाभित्र गाभिएको थियो। प्रचीन चिनियाँ भाषाअनुसार, ह्वाइको अर्थ आउनु र रौको अर्थ समाधान खोज्नु हो। यी दुई शब्दहरू जोडेपछि अर्थ हुन्छ, मानिसलाई विचारबाट चित्त बुझाउनु र एकताबद्ध गर्नु। पछिल्लो समयमा भने यो जिल्ला राष्ट्रिय स्तरमा नै पर्यावरण संरक्षणका लागि एक नमुना शहर बनेको छ। पैचिङ्गभरिमा सबैभन्दा स्वच्छ वायुको जिल्लाले पनि परिचित छ र राजधानीको पानी आपुर्तिको मुख्य जिम्मा पनि यसै जिल्लाको नाममा छ। 
त्यसमाथि सन् 2014को एपेक सम्मेलनको आयोजनाले यस जिल्लाले विश्वको ध्यान खिच्न सफल भएको छ।
यस जिल्लाको गरीमामय नामसँगसँगै मैले पनि दुई पटक भ्रमण गर्ने अवसर पाएको छु। पछिल्लो पटक एपेक सम्मेलनपछि सिआरआई एक टोलीलाई एपेक सम्मेलन आयोजना भएको स्थल लगायत अरु विविध क्षेत्रको भ्रमण गराउने हेतुले सिआरआईले एउटा कार्यकमको आयोजना गरेको थियो। यहाँबाट करिब 50किलोमिटर टाढा ह्वाइरौ पुग्ने बेलादेखि नै हरियाली डाँडाकाँडा देखिन्थ्यो। बस यात्राबाट यस ह्वाइरौलाई हेर्दा
आधुनिक गाउँजस्तो लागेको थियो। शहर त कङ्क्रिट जङ्गलले भरेको हुन्छ, होइन र त्यसकारण म त्यसलाई आधुनिक गाउँ भन्न रुचाउँछु। साथै पैचिङ्ग यान्छी ताल पर्यावरण क्षेत्र, पैचिङ्ग यान्छी आर्थिक विकास क्षेत्र, चीन चलचित्र तथा टिभी उद्योग र पैचिङ्ग ह्वाइरौ विज्ञान तथा शिक्षण औद्योगिक पार्कलाई चार मुख्य क्षेत्र मानिएको छ। यहाँको मुख्य उद्योगमा कृषि, औद्योगिक उत्पादन, साँस्कृतिक तथा मनोरञ्जनात्मक रचना र पर्यटन छन्। हामी सर्वप्रथम यान्छी ताल पर्यावरण क्षेत्रमा अवस्थित एपेक सम्मेलन भवनमा गयौं। राष्ट्राध्यक्ष सी चिन फिङ्गले प्रवेश गर्नुभएको द्वारबाट हामी भित्र प्रवेश गर्यौं। त्यो उत्तरी प्रवेशद्वार रहेछ। पाहुनाको स्वागत गर्न उत्तरी ढोकाबाट प्रवेश गर्नु उत्तम भन्ने चिनियाँ चलनअनुसार राष्ट्राध्यक्ष सो द्वारबाट प्रवेश गरेका थिए र अरु सबै गन्यमाण्य अतिथीहरू दक्षिणतर्फको मुख्यद्वारबाट 
प्रवेश गरेका थिए। यसै क्रममा केही समयअघि मात्र सभा आयोजना गरिएको सभा-कक्षमा हामीलाई लगियो। त्यस कक्षको साजसज्जा भव्य थियो र टेबुलमा नाम कार्ड जस्ताको त्यस्तै राखिएको थियो। यो एउटा सुवर्ण अवसर जुटेको थियो। हालसम्मलाई त्यो मुख्य हल सर्वसाधारणलाई बन्द गरिएको छ शायद निकट भविष्यमा त्यो सभा-कक्ष एउटा सङ्ग्रालयको रुपमा खोल्न पनि सकिने छ होला या फेरि पनि ठुल्ठूला सम्मेलनको आयोजना गर्ने छ। त्यस कक्षको सबैभन्दा बहूमुल्य कुरा भनेको त्यस गोलमेचमाथिको झारमाथिको भित्तामा सजाइएको पत्थर लगायतका हुन्। सुन्दर त हुने नै भयो साथै त्यो अति नै बहूमुल्य पत्थर रहेछ भन्ने थाहा भयो। त्यस कक्षको अवलोकनपछि हामी बाहिरी भाग घुमफिरतर्फ लाग्यौ। दुःखको कुरा शायद हामीसँगै पैचिङ्गबाट प्रदुषण गएको हुनुपर्छ। तुवाँलोले ढाकेर परपरसम्मको हरिया डाँडाकाँडा हेर्नपाइएन। त्यहाँ सम्मेलनको समयमा प्रयोगमा ल्याएको भिल्ला तथा होटेल अहिले सर्वसाधारणका लागि खुला गरिएको रहेछ। केही पर्यटकहरू पनि देख्यौं तर त्यहाँ बास बस्न अलि मोटो रकम नै तिर्नुपर्ने हुन्छ। मौसमले साथ नदिएपछि र साथै चिसो पनि अत्याधिक थियो, (दिन राम्रो परेन क्यारे) त्यहाँको बगैंचा, प्राङ्गणको भ्रमण छोट्टयाएर हामी भोजनका लागि प्रस्थान गर्यौं। बसबाट त्यो सिक्काजस्तो देखिने भवनको 
अवलोकन गर्यौं। त्यो पनि एक होटेल रहेछ, तपाईँ चाहनुहुन्छ भने त्यहाँ सिक्का घरमा बस्न सक्नुहुन्छ।
भोजनपछि हाम्रो गन्तव्य थियो, चीन चलचित्र तथा टिभी छायाङ्कन-स्थल। धेरै ठूलो त्यस स्थलमा एक स्थान अर्थात् लोकेशनबाट अर्को स्थानमा जान बस नै चढ्नुपर्ने हुन्थ्यो। यो चीनकै सबैभन्दा ठूलो चलचित्र तथा टिभी उत्पादनसम्बन्धीत् स्थल हो। हामी मात्र दुई-तीन वटा लोकेशनमा गयौं। एउटा थियो-प्राचीन चीनको साजसज्जा बोकेको स्थल, जहाँ कोठा सुसज्जित गर्न आवश्यक पलङ्ग, दराजलगायतका सुन्दर, पुरातात्विक बस्तुझैं देखिने बस्तुहरू। त्यसैगरी केही कोठा त सङ्ग्रहालय जस्तै थिए। पुराना सर-सामाग्री राखिएको थियो। अनि शुटिङ्गका बेलामा विभिन्न योद्धाले लगाउने विविध पोशाक अनि हात-हतियार सबैसबै हेरियो। यस पछि 1970को दशकको झल्को दिने स्थलमा लाग्यौं। त्यो इटालियन डिजाइनमा बनाइएको भन्ने सुनियो। 1970को 
इटालीको घर, पब, चोक यस्तै हेरियो। त्यहाँ सबै स्थान भ्याउने हो भने एक दिनले पुग्दैपुग्दैन। तर हाम्रो यात्रा त्यति मात्र थियौ र पैचिङ्ग फर्क्यौं। साथै यहाँ चिनियाँ ब्राण्डका गाडिको मात्र एउटा म्यूजियम पनि छ जुन गाडि पारखीका लागि आकर्षक स्थान हुनसक्ने छ र त्यसैगरी पैचिङ्गको बर्ड नेस्ट स्टेडियम जस्तै एउटा पुस्तकालयलाई पुरै स्टीलले छोपिएको छ। ग्रेट वाल, स्की रिसोर्टदेखि धेरै धेरै कुराले ह्वाइरौलाई पर्यटकीय तथा विश्रामका लागि पैचिङ्गकै एउटा धनी जिल्ला बनाएको छ।
राजधानी पैचिङ्गको विमानस्थलबाट 32किमी टाढा र पैचिङ्गको एक जिल्ला ह्वाइरौको यसअघि पनि मैले भ्रमण गर्ने अवसर पाएको थिएं। त्यस बखत चीनको प्रसिद्ध मदिरा उत्पादक अर्कोथौ कम्पनि र चिनियाँ माटो नामले परिचित पोर्सेलेनको एक फ्याक्ट्रीको अवलोकन कार्यक्रम जुरेको थियो। यो भ्रमण कार्यक्रम विदेशी मुलुकसँग मित्रताका 
लागि पैचिङ्ग जनताको संघ नामक संस्थाले आयोजना गरेको थियो। यसै बेला हो ह्वाइरौलाई नजिकबाट नियाल्न पाएको। हरिया डाँडाकाडाँ साथै बस यात्राको क्रममा ग्रेटवाल पनि देखिने। शहरीकरण हुँदै गरेको। तर यसलाई म आधुनिक गाउँ भन्न रुचाउँछु।
यस यात्रामा बताएअनुसार, हामी अर्कोथौ मदिरा सङ्ग्रहालय गयौं। त्यहाँ मदिरा बनाउने तरिका, सञ्चयन गरिराखेको हेर्यौं, चाख्यौं पनि अनि मद्यपानले मात्तेपछि मानिसलाई कस्तो हुन्छ भन्ने अनुभव दिलाउने कक्षमा गयौं। नमातेको मान्छेलाई लगाउने खालको थियो। शायद अत्याधिक पिएपछि त्यस्तो हालत हुँदो हो। त्यस बेला अफ्ठेरो लागे पनि अहिले सम्झँदा रमाइलो लाग्छ। र त्यस कक्षमा टेँडोमेँडो बाटो, भित्ता त्यस्तै के के थियो, दुई मिनेट पनि बसिन कि तर रिङ्गटा नै लागेको थियो त्यो पलभरमा। तपाईँसँग मद्यपानको मातको अनुभव छ होला, छ भने मैले बुझाइरहन परेन। थाहा नहुनेले यस्तो अनुभव नगर्नु नै जाती। यस्तो अनुभव सङ्गालेर हामी भोजनका लागि गयौं र बाटो सबै उकालो-ओरालो थियो। भोजनपछि हामीलाई 
त्यहाँका किसानका घर या बगैंचामा लगियो। त्यहाँ होमस्टेका साथै उनीहरूले उत्पादन गरेका अर्गानिक सागसब्जी पाइन्छ। यस्तो अनुभव मैले साथीभाइसँग हबे प्रान्त जाँदा सङ्गालेको थिएं र यहाँ पनि त्यस्तै रहेछ। यो एउटा पर्यटन उद्योगको विस्तारका साथै समग्र विकासको सूचक हो। त्यहाँ केही किसानका घर करेसाबारीको अवलोकन पछि हाम्रो गन्तव्य थियो- पोर्सेलेन फ्याक्ट्री। त्यहाँ विभिन्न रङ्गसँग खेल्दै कर्मीहरूले प्लेट, कचौरा, मैनबत्ती स्टाण्ड, मुखौटा लगायत स-सानादेखि ठुल्ठूला विविध आकारका चिनियाँ माटामा रङ्ग लेपन गरिरहेको कतै चित्र कोरिरहेको हेर्ने अवसर मिलेको थियो। जसरी पाटनमा पर्यटकहरू त्यहाँ मूर्ति कुँदिएको हेर्न झुम्मिन्छन् त्यसरी नै हामी पनि उनीहरूको कलाकारिताबाट मुग्ध भयौं। अनि प्राकृतिक रुपले मात्र होइन अरु धेरै कुराले ह्वाइरौ सुन्दर रहेछ भन्ने जान्यौं। र यसै ह्वाइरौले हालै एपेक सम्मेलनको आयोजना गरेर विश्वसामु आफ्नो परिचय फराकिलो बनाएको छ।(यी तस्वीरहरु सबै लेखक स्वयंले खिचेका हुन्।)
——अजय अलौकिक
