धुनी जगाएर सरदारहरुलाई छकाउने कथा
          चीनको इतिहासमा ईसा पूर्व आठौं शताब्दीमा चौ नामक राजवंश शासन-सत्तामा थियो। चौ यौ वाङ त्यस राजवंशका अन्तिम राजा थिए। चौ राजवंश त्यहीं राजाको पालामा ध्वस्त भएको थियो। यसका सम्बन्धमा एउटा खूब प्रचलित कथा पनि छ। त्यो हो: "धुनी जगाएर सरदारहरुलाई छकाउने कथा"।

           चौ यौ वाङ नामका राजाले देशमा सुशासन चलाउने प्रयास गर्नुका सट्टा दरबारमा सुन्दरी महिलाहरुसँग बसेर रमाइलो गर्नेतर्फ नै बढी ध्यान दिने गर्दथे। खासगरी अनेक सपत्नीहरुमध्ये पाओ-स नामकी पत्नी उनको मायाकी विशेष पात्र थिइन। हुन त राजाले सबै कुरामा तीनको आग्रहलाई स्वीकार गरिरहेका थिए, तापनि उनको अनुहारमा कहिल्यै पनि हाँसो देखिंदैनथ्यो। राजाले पाओ-सलाई हाँस्न लगाउन धेरै उपाय अपनाए, तर उनले जति कोशिश गरे पनि निज सौती हाँस्नुको सट्टा झनै अँध्यारो मुख लगाएर बस्ने गर्दथिन्। त्यसैले यो अवस्था राजाका लागि ठूलो टाउको दुखाइको कारण बनेको थियो।

          एक दिन राजा आफ्नी प्यारी पत्नीसँग घुम्दाघुम्दै लि-शान पर्वतको धुनी बाल्ने मण्डपमा पुगे। राजाले सौतीलाई युद्धकालमा सूचना प्रवाह गर्नका लागि यो मण्डप बनाइएको कुरा सुनाए। त्यस बेला सीमा क्षेत्रदेखि राजधानीसम्म निश्चित दूरीमा माटाको अग्लो मण्डप बनाउने गरिएको थियो। वाह्य शत्रु सीमानामाथि जाइलाग्नआउँदा दिन-रात मण्डपमा बसिरहेका रक्षकहरुले तत्कालै धुनी बालेर नजीकको अर्को मण्डपलाई खबर गर्दथे। यसरी एकले अर्का मण्डपसम्म क्रमबद्ध रुपमा खबर पठाउँदै जाँदा सीमानाको गतिविधिको समाचर चाँडै नै राजधानीसम्म पुग्नसक्थ्यो। यसैगरी, यदि राजधानी कुनै खतरामा परेको खण्डमा सो लि-शान पर्वतको मण्डपमा पनि धुनी जगाई चौ राजवंशको अधिनमा रहेका विभिन्न स-साना राज्यहरुलाई यसको सूचना दिइन्थ्यो र त्यसरी त्यहाँका सरदारहरु तुरुन्तै फौज लिएर सहयोग गर्न आउँथे।

          सुन्दरी पत्नी पाओ-सले माटोको यो मामूली ढिस्कोमाथि यसो आगो बालेरका भरमा टाढा-टाढाबाट सहगोगी सेना बोलाउन सकिने भन्ने राजाको कुरामा बिलकुलै विश्वास गरिनन। राजा चौ यौ वाङले उनलाई खुशी पार्नका लागि धुनी बालेर हेरौं भनेर तत्कालै आज्ञा दिए। त्यसको क्षणभरमै एक पछि अर्को मण्डपमा धुनी बालिएको देखियो र ठाउँ ठाउँमा रहेका सरदारहरु राजधानीमाथि कसैको हमला भएको होला भनेर आ-आफ्ना फौज लिएर उद्धार गर्न आए।

           जब ती सरदारहरु हतार-हतार गर्दै लि-शान पर्वतको फेदीमुनि पुगे, राजा चौ यौ वाङ तथा उनकी पत्नी मण्डपमाथि बसेर मदिरा पिउँदै मोजमजा गरिरहेको देखे। खोई, आइलाग्ने शत्रु, राजाले आफूलाई छकाएको पो रहेछ! ती सरदारहरु चूर भएर पनि केही बोल्न नसकेर फर्केर लुरुलुरु जान विवश भए। अरु दिनमा शिर ठाडो पारेर हिंड्ने ती सरदारहरु अब ख्याल-ठट्टाको शिकार भई नून खाएको कुखुरा जस्तो देखिएको हुँदा सौती पाओ-सले यो कुरा रमाइलो मानेर आफूलाई थाम्न नसकी मुसुक्क हाँसिन। आफ्नी प्यारी बल्ल हाँस्न थालेको देखेर राजा पनि अति हर्षित भए।

           ती सबै सरदारहरु फर्केर गइसकेपछि राजा चौ यौ वाङले फेरि रक्षकहरुलाई धुनी बाल्न लगाए। सरदारहरु फेरि हडबड भई फौज लिएर आए। राजा तथा उनकी सौती दुबै यी सरदारहरु फेरि ठगिएको देखेर खित्का छोडेर हाँसे। यसरी, राजाले बारम्बार खेलवाड गरिरहेको देखेर अन्तमा फेरि धुनी बालिए तापनि यस अघि राजाद्बारा झुक्क्याइएका कुनै पनि सरदार राजाको सहयोगका लागि आएनन।

           त्यसपछि धेरै समय बित्न नपाउँदै राजा चौ यौ वाङले पत्नी पाओ-सलाई रानी बनाउने र पाओ-सका छोरालाई युवराज बनाउने आशय अनुरुप तत्कालीन रानी तथा युवराज दुबैलाई पदच्युत गररिदिए। ती रानीका पिता अर्थात् अर्को शङ राज्यका राजा आफ्नी छोरी अन्यायमा परेको थाहा पाएपछि निकै क्रोधित भए। उनले छिट्टै नै अरु राज्यसित सम्पर्क गरी चौ राजवंशलाई निर्मूल पार्न सेना पठाए। चौ यौ वाङले सरदारहरुलाई बोलाउन अविलम्ब धुनी बाल्न आदेश दिए।

           तर राजा चौ यौ वाङप्रति विश्वास हराइसकेकाले मण्डपमा धुनी बलिरहे तापनि उनको सहयोगका लागि कुनै पनि सरदार आएन। केही समयमै चौ राजवंशको राजधानीको रक्षा-मोर्चा पराजित भयो र निज राजाको हत्या गरियो, निज पत्नीलाई कब्जामा लिइयो र चौ राजवंशको पनि अन्त भयो।