आर्थिक विशेष क्षेत्र र विदेशका लागि खुला गरिएका समुद्र तटर्ती शहरहरु

           चीन सरकारले सन् 1978 मा आर्थिक संरचनाको सुधार गर्ने निर्णय गर्नुका साथसाथै योजनाबद्ध र क्रमबद्ध रुपबाट विदेशका लागि खुला हुने नीति अवलम्बन गर्दैआएको छ। सन् 1980 देखि चीनले दक्षिणी भागको शन् चन्, चु हाई र शान थौ, हाई नान प्रान्त र दक्षिण-पूर्वी भागको फु चेन प्रान्तको श्या मन शहरमा छुट्टा छुट्टै गरी पाँचवटा आर्थिक विशेष क्षेत्रको स्थापना गरेको थियो। सन् 1984 मा फेरि ता लेन, छिँग व्हाँग ताउ, थेन चिन, येन थाई, छिँग ताउ, लेन युन काङ्ग, नान थोँग, शाङ्ग हाई, निँग पो, वन् चौ, फु चौ, क्वाँग चौ, चान च्याङ्ग र पै हाई यी 14 वटा समुद्र तटवर्ती शहरहरुमा अनि सन् 1985 मा क्रमशः याँग सी नदीको त्रिकोण क्षेत्र, चु च्याङ्ग नदी त्रिकोण क्षेत्र、मिँग नान त्रिकोण क्षेत्र、शानतोँग प्रायव्दीप、ल्याउतोँग प्रायव्दीप、ह पै र क्वाङ्ग सीलाई पनि आर्थिक खुला क्षेत्रको रुपमा तोकेको थियो। जसले गर्दा समुद्र तटवर्ती आर्थिक खुला पेटी बनेको छ। सन् 1990 मा चीन सरकारले शाँग हाईको फु तोँग नयाँ क्षेत्रको विकास र त्यसलाई खुला गर्ने निर्णय गर्दै याँग सी नदीका दुबै किनारा क्षेत्रमा पर्ने एक जमात शहरहरुलाई बाहिरका लागि अरु बढी खुला गरेको थियो। जसबाट फु तोँग टाउकोको रुपमा रहेको याँग सी नदी खुला पेटी तयार भएको छ। सन् 1992 देखि यता एक जमात सीमावर्ती शहरहरुलाई विदेशका लागि खुला गर्ने र भित्री प्रदेशका सबै प्रान्त र स्वायत्त प्रदेशका सबै सदरमुकामहरुलाई अरु बढी रुपमा खुला गर्ने निर्णय गरिएको थियो। यसका साथै केही ठूला र मझौला शहरहरुमा 15 वटा कर सौविध्यप्राप्त क्षेत्र, 49 वटा राष्ट्रिय स्तरको आर्थिक प्राविधिक विकास क्षेत्र र 53 वटा उच्च र नयाँ प्रविधियुक्त व्यावसायिक विकास क्षेत्रहरुको पनि स्थापना गरिएको छ। यसरी नै चीनमा समुद्रतटवर्ती、नदी तटवर्ती、सीमावर्ती र भित्री प्रदेशसँगसँगै एकै शुत्रमा आबद्ध भै चल्नेगरी बहुआयामिक、बहुतह र फराकिलो क्षेत्र गरी विदेशका लागि खुला हुने स्थिति तयार भएको छ।

             उपरोक्त खुला हुने क्षेत्रहरुमा फरक-फरक सुलभ र सहुलियत नीतिको कार्यान्वयन गरिएको कारण तिनले वैदेशिक अर्थतन्त्रको विकास गर्ने, विकासमार्फत विदेशी मुद्रा कमाउने र उन्नत प्रविधि भित्र्याउने दिशामा झ्यालरुपी खालको र भित्री प्रदेशलाई ज्वतिर्मय बनाउने जस्तो भूमिका निर्वाह गर्दैआएका छन्।