سفر به روستای لانگ تو، تجارب گرانبهایی بود

روستای لانگ تو در یک منطقه کوهستانی واقع شده و تا پیش از آن که امکان تردد ماشین به آنجا وجود داشته باشد اهالی با استفاده از سبدهای ساخته شده از جنس بامبو مایحتاج مورد نیاز خود را از پایین کوه تا روستا بر پشت خود حمل می‌کردند. بافتن سبدهای بامبویی هنری است که بسیاری از اهالی از روستا آن را انجام می‌دهند. برای بافتن سبد ابتدا نی‌ها بامبو را با هم قطع کردیم و سپس با پشت همان داسته شاخه‌های اضافی را جدا کردیم. بعد یکی از اهالی پوست بامبو را به صورت رشته‌های باریک در آورد و با صبر و حوصله بسیار شروع به بافتن یک سبد کوچک کرد. بافتن این سبد تقریباً یک روز طول کشید. علاوه بر سبدهای کوچک که برای نگهداری و شستن سبزیجات و غلاتی مثل ذرت از آن‌ها استفاده می‌شود. سبدهای بزرگتری هم می‌بافند که از آن‌ها برای حمل بار استفاده می‌کنند.

چرخ نخ‌ریسی مورد استفاده در این روستا تا حدود زیادی شبیه به همان چرخ‌هایی است که در میان عشایر و روستاییان ایرانی رایج است و مثل روستاهای ایران این کار بیشتر توسط زن‌های مسن و جا افتاده روستا انجام می‌شود. از جمله صنایع دستی روستا می‌توان به پوشش‌های پارچه‌ای زیبایی که برای داخل کفش از آن‌ها استفاده می‌شود اشاره کرد. معروف است که زنان این پوشش‌ها را گلدوزی می‌کنند و وقتی شوهر یا نامزدهایشان به سفر می‌روند به عنوان یادگاری به آن‌ها می‌دهند. یکی دیگر از صنایع دستی روستا هم کفش‌هایی است که به وسیله الیف گیاهی می‌بافند و برای راه رفتن در کوهستان مناسب است.

بخش دیگری از فرهنگ روستا مربوط به موسیقی و رقص است. هیچ مراسمی بدون دهل و سنج‌های مختلف برگزار نمی‌شود و به اقتضای هر مراسم سازهای دیگری نظیر سورنا، ارخو یا کمانچه و هر از گاهی آواز نیز به گروه اجرا کنندگان موسیقی اضافه می‌شوند. شاید در نگاه اول اجرای این سازها بسیار ساده به نظر برسد. اما به هنگام اجرا متوجه می‌شوید که ریتم‌ها و نواها چقدر پیچیده هستند و به این سادگی هم نمی‌توان آن‌ها را اجرا کرد.