دست در دست هم میهن خود کنیم آباد!

در نخستین سفر خود به منطقه مسلمان نشین شین جیانگ که تقریبا دو سال گذشته انجام شد، به "ارومچی" یکی از بخش های گردشگری در شین جیانگ سفر کردم! مثل بسیاری از شهرهای بزرگ چین، تصور اولم از این شهر بهترین نبود، اما وقتی قدم در فرودگاه شهر گذاشتم و چهره نسبتا متفاوت افراد را با پوشش اسلامی، به ویژه پوشش رنگارنگ و کامل زنان دیدم بسیار هیجان زده شدم! با کشف تفاوت های شهر، مثل نشانه های زبان ترکی اویغوری، خوراک و ... دیگر واقعا شهر را دوست داشتم. البته شهر ارومچی تقریبا از جمله شهرهای اصلی چینی است و شما خیلی با اویغورها به آن اندازه که در جنوب شین جیانگ مثل "کاشغر" هستند، رو به رو نمی شوید! در میان مردم قوم "هان" در ارومچی، دیگر اقلیت ها، مثل "قزاق ها" و ... هم حضور دارند. ناگفته نماند که برای من در نخستین سفرم، آشنا شدن با موقعیت مسلمانان بیش از هر چیز مهم بود! چرا که اخباری پراکنده از درگیری میان مسلمانان با دیگر اقلیت ها شنیده بودم و حتی این خبر به گوشم رسیده بود که دخالت دولت در درگیری ها، منجر به قتل عام تعدادی از مسلمانان هم شده بود! که البته آن چه من از نزدیک لمس کردم، چیزی کاملا خلاف شنیده هایم بود!

بد نیست این مساله را هم در پرانتز عنوان کنم که تا حدودی، حتی تصور خود چینی هایی که به این منطقه سفر نکرده اند نیز، اندکی همراه با احتیاط است! به طور مثال پیش از آن که بخواهید به شین جیانگ سفرکنید ممکن است توصیه هایی از این دست بشنوید که "احتیاط کن! به تنهایی به این منطقه سفر نکن و یا تا دیر وقت بیرون از هتل یا محل اقامتت نباش!"

اما نکته جالب تر در سفر دومم به شین جیانگ دستگیرم شد که سال گذشته برای شرکت در مجمع زنان به این منطقه و شهر ارومچی مسافرت کردم. در این سفر با دوستان خارجی آشنا شدم که تعدادی از آن ها در شهرستان ها یا روستاهای شین جیانگ زندگی می کردند. آن ها چنان با آب و تاب از زیبایی های محل زندگی خود و محبت و دوستی خود با مسلمانان و دیگر اقلیت های شین جیانگ می گفتند که آرزو کردم ای کاش ساکن آن محل بودم... و هنگامی که به آن ها گفتم توصیه هایی از این دست به من شده است، با شگفتی چنین ادعایی را انکار می کردند و می گفتند در طول مدتی که ما در میان این مردم زندگی کرده ایم کوچک ترین خطری احساس نکرده ایم و حتی با یادگیری زبان های محلی و با آشنایی با ویژگی های فرهنگی و هنری متفاوت آن ها از زندگی خوب خود بیش از پیش لذت می بریم. این ادعای دوستان خارجی در مجمع زنان که با حضور زنان کشورهای خارجی و زنان از اقلیت های داخلی شکل گرفته بود، با فعالیت زنان این منطقه ، به ویژه زنان اویغور بر من ثابت شد!

در هر حال، نمی توان این نکته را

 منکر شد که فعالیت های قهرآمیز و تروریستی تا حدودی سببی بوده بر این که دولت چین بخواهد برخی نکات امنیتی را در نظر بگیرد! به طور مثال، در میان راه سفرمان از ارومچی به تورفان، به ویژه آکسو، تعداد ایستگاه های بازرسی بیشتر از حد معمول به نظر می رسید و یا به گفته یکی از نگهبانان هتل محل اقامتم در آکسو، برخی هتل ها یا اماکن عمومی هنگام پذیرش، از اقلیت های اویغور، تقاضای کارت شناسایی می کنند!

باری، در این میان، دولتمردان با تدبیر چین، دخالت ها را بر نمی تابند و همان گونه که هنرمندانه کشور یک میلیارد و چن صد میلیون نفریشان را هدایت و سازماندهی می کنند، برای این منطقه نیز تدابیری بکر اندیشیدند و اندیشه آن ها به ویژه پس از طرح پیشنهاد کمربند و جاده شی جین پینگ، رییس جمهوری کشور، درهای خوشبختی بسیار به سوی این منطقه گشود! سازندگی آغاز شد! کارگاه ها و کارخانه های بسیار با شتاب فراوان در جای جای منطقه به ویژه در ارومچی شکل گرفت! چرخ ها به چرخش در آمدند! این ها همه صورت نمی گرفت، مگر با همراهی تقریبا همه استان های کشور! دولتمردان در استان های مختلف بسیج شدند تا ایده رهبرشان را به مرحله عمل برسانند و به یاری هموطنانشان در این منطقه غربی چین که با هشت کشور هم مرز است و از موقعیتی ویژه برخوردار است ... شتافتند. لازمه این کمک رسانی البته، ایجاد راه های ارتباطی زمینی و هوایی بود، به همین سبب شبکه حمل و نقلی هوایی شین جیانگ گسترش یافت و بر زمینی که صحرای گُبی، فلات پامیر، یخچال های طبیعی، کوه آتش، کوهستان بهشت، کوهستان تیانشان، قنات های حفر شده در بیابان و دریاچه تیانچی و ... را در آغوش گرفته است، خطوط راه آهن تندرو جای گرفت. مسوولین راهسازی نیز بیکار نماندند و راه های نزدیکی به یکدیگر را با جاده سازی و ساخت بزرگراه ها هموار کردند!

در هر حال، شنیده های ما از منطقه پهناور مسلمان نشین سرزمین چین حتی اگر کمابیش درست باشد، باز هم نمی تواند مردم این خاک را که با عقاید و افکار مختلف، دوستان خوبی برای هم دیگر هستند، از یکدیگر جدا کند! آن ها با پشتیبانی دولت، دیارشان را رو به پیشرفت سوق می دهند.