طعم عسل در بهشت پونگ یانگ

چین سرزمین همیشه شگفت انگیز، قرن هاست که این ویژگی خود را حفظ کرده و همچنان کشوری با شگفتی های بسیار باقی مانده است. از ساخت دیوار بلند گرفته تا ساخت موشک ها و شگفتانه هایی از جنس خوراک و پوشاک و بسیاری دیگر که همه در نتیجه همت بلند مردم و رهبرانشان شکل گرفته است.

باری، این بار من در سفرم به شهرستان گویوان از منطقه خودمختار قوم هویی نینگ شیا، بازدیدی هم از دهکده پونگ یانگ در این شهرستان داشتم و این جا بود که با شگفتانه ای عظیم برخورد کردم. شگفتانه ای با دستاوردهای زیبا که سبب شناخته شدنش شده است!

این جا پونگ یانگ بخش کوچکی از عظمت نینگ شیا پیش از این هم بسیار شناخته شده بود… از چه؟! برای شما می گویم.

روزگاری نه چندان دور مردم این منطقه در بیابانی بی آب و علف زندگی می کردند. فقر آنان را بلعیده و حتی نعمت آب را هم از آنان دریغ کرده بود. اهالی آب آشامیدنی خود را هم جیره بندی می کردند. تنها محصول دهکده سیب زمینی بود که مردم همیشه گرسنه و تشنه حتی توان کشتش را هم نداشتند. گویی انسان ها همه در زیر خاک بیابان فقر مدفون شده بودند تا حدی که در حدود سال ۱۹۷۰ اداره خوراک و غلات سازمان ملل این جا را منطقه ای سخت و بدون شرایط مناسب برای زندگی انسان ها معرفی کرد. اما ناگهان انقلابی رخ داد! مردم سختکوش و صبور منطقه دست بر زانوی خود گذاشتند و از جا برخاستند. آن ها رفتند که شگفتی دیگری بیافرینند!

اگر این روزها به این منطقه به ویژه به دهکده پونگ یانگ سفر کنید دیگر هرگز حتی به خاطر نمی آورید که پا به بیابانی خشک و گرم که پا در بهشتی روی زمین گذاشته اید. بهشتی با گل و گیاه و درختان همیشه سبز ….دست مریزاد به مردان و زنان این منطقه!

سال 1986 دولت چین طرح فقر زدایی را ارایه داد. ۳۶ سال پیش قرعه به نام نینگ شیا افتاد. دولتمردان محلی برای اجرای این برنامه طرح هایی را ارایه دادند که از مهم ترین آن ها سیستم آبیاری با نام «هشت- هشت- پنج- چهار - دو» است. این اعداد نشانگر ابعاد حوضچه و پشته هایی است که مردم محلی با همراهی دولتمردانشان بر روی زمین منطقه ایجاد کردند. نهال های فراوان از درختان عمدتا هلو و آلو که از نوع هلو و آلوی کوهی شناخته می شود را بر پشت گرفتند و در میان پشته هایی با طول بسیار زیاد که به گفته مسوولین درازای آن سه دور خط استواست قرار دادند و کاشت را شروع کردند. اکنون بیش از سی سال از آن روز گار سخت می گذرد و نهال درختان با قامت ظریف اما محکم در برابر باد و طوفان استوارانه ایستاده اند و سایه سر مردمانی شده اند که مهربانانه آن ها را کنار هم قرار دادند. مردم تلاشگر هنوز هم صبورانه با قلمه زدن و پیوند زدن همین درختان نهال جدید را می کارند.

بیابان خشک و پهناور به دشتی سرسبز و زیبا بدل شد و محیط زیست منطقه بهبود یافت. همه جا سبز و دهکده آباد شد. به دنبال آن کسب و کار رونق گرفت و با بهبود زیست محیطی موقعیت برای کشت و کار انواع گل و میوه نیز فراهم شد. عمده ترین گل که بسیار در امر درآمد زایی به مردم منطقه کمک کرده است، کشت گل های داوودی نارنجی رنگ است که به گفته مسوولین محلی درآمد حاصل از آن حتی از درآمد برنج نیز سودآورتر است. رنگ نارنجی این گل در کنار زردی گل های دیگر مانند گل کوکب نه تنها چشم اندازی بسیار زیبا پدید آورده که برای مصارف آرایشی و … هم مورد استفاده قرار می گیرد. حالا هر سال هزاران گردشگر برای تماشای شکوفه های آلو و هلو و شادابی گل های دشت و کوهستان به این منطقه سفر می کنند و به کسب و کار مردم محلی رونق می بخشند.

زنبورداری و مرغداری، همچنین کشت داروهای گیاهی نیز از جمله اشتغال هایی است که پس از اجرای برنامه فقرزدایی و بهبود شرایط زیست محیطی در این منطقه نمایان شده است. به ویژه زنبودرداری که با پشتیبانی و کمک دولت محلی، بیشتر خانواده ها کندوهای زنبور را در خانه های حقیر خود قرار دادند. از آن پس سختکوشی انسان ها و زنبورها در هم آمیخته شد. انسان ها گل بخشیدند و زنبورها شهد شیرین را و این گونه ثروت و فرحبخشی را برای خانه های حقیرانه و فقیرانه به ارمغان آوردند. بازسازی و نوسازی خانه ها آغاز شد و آن ها که رفته بودند بازگشتند و همراه اعضای خانواده به ویژه پدربزرگ ها و مادربزرگ ها مشغول به کار زنبودداری و پروش زنبور عسل شدند.

کار مرغداری و صادرات گوشت و تخم مرغ نیز بسیار به زندگی مردم این منطقه رونق بخشید. به خصوص پرورش مرغ و خروس های محلی سیاه که گوشت آن برای چینی ها بسیار محبوب است. در مزرعه ای که ما به آن سرزدیم با شگفتی دیدم که صدها مرغ و خروس آزادنه در حال چرخیدن و نوک زدن بر زمین هستند و این همان ویژگی نحوه مرغداری این منطقه است که در پاکیزگی و حفظ سالم محیط زیست بسیار کمک کننده است. ..

باری، سختکوشی، صبوری و باورپذیری مردم چین همان رمز و راز شگفتانه آفرینی چین و مردمانش است که همواره با آن ها باقی مانده است.

درود بر همت بلندشان!