آیا اصلاح اشتباه اشکالی دارد؟

به نظر شما، افرادی که دارای جرم سبک هستند، باید چطور اصلاح شوند؟

اگر آن ها واقعا بخواهند اصلاح شوند، علاوه بر شرکت در کلاس هایی برای برطرف کردن تاثیرات اندیشه های افراط گرایانه، چه روش های بهتر دیگری وجود دارد؟ اگر آن ها مایل به فراگیری مهارت های جدید باشند و یا بخواهند در آینده از یک زندگی عادی برخوردار باشند چطور؟

این ها همان اقداماتیست که شین جیانگ در سه سال گذشته در پیش گرفته است. اما مجلس نمایندگان آمریکا با تصویب لایحه ای سیاست چین درباره قوم اویغور را به نقض حقوق بشر و مذهب اویغورها متهم ساخته است.

این لایحه تحت عنوان به اصطلاح "لایحه سیاست حقوق بشر اویغورها در سال 2019" بانادیده گرفتن موفقیت های یاد شده در مبارزه با تروریسم، مدعی شده است که این فعالیت ها اقداماتی از جمله "حبس خودسرانه بیش از یک میلیون اویغور" است و با آن مخالفت دارد.

گویی که انجام خدمات اجباری اجتماعی از سوی افرادی که به جرم های سبک مرتکب شده اند، کاری اشتباه است. اقدام یاد شده منطقه شین جیانگ برای اصلاح عملکرد، نه تنها باعث عبرت گیری آن ها از اشتباهات گذشته خود، بلکه آموزش مهارت های مفید برای آن ها نیز خواهد بود. در واقع، اقدام شین جیانگ بیشتر با برنامه "قطع اندیشه (مجرم) و تجزیه" که انگلیس به منظور برطرف کردن افراط گرایی به اجرا در آورده، مشابه است. شین جیانگ با همین روش با افرادی که به جرم های سبک مرتکب شده اند، برخورد کرده است تا به طورموثر تروریسم ریشه کن شود.

از سال 1990 تا پایان سال 2016، هزاران حادثه تروریستی سازمان یافته از جمله انفجار، ترور و آتش سوزی در شین جیانگ رخ داده و بسیاری از مردم بی گناه از جمله صدها پلیس بر اثر آن جان باختند. آن چه بیش از هر چیز شوکه آور است، اینست که در روز 5 ژوییه سال 2009 در شهرارومچی مرکز منطقه شین جیانگ، 197 نفر کشته شده و بیش از 1700 نفر زخمی شدند.

مسلم است که عاملان اصلی مورد مجازات قانونی قرار گرفته اند، اما با آن افرادی که تحت تاثیرات ایدئولوژیک عاملان اصلی قرار گرفته اند، چه کار باید کرد؟ برای نمونه با آن افرادی که تحت تاثیر و تحریک اندیشه های افراط گرایانه قرار گرفته و یا تهدید شده اند، اما در واقع به جرم های جدی مرتکب نشده و یا آسیب جدی ایجاد نکرده اند، باید چگونه رفتار کرد؟آیا باید به آن ها فرصت دهیم تا بتوانند دوباره به جامعه بازگردند؟

شین جیانگ در این راستا امکان آموزش مهارت های حرفه ای را انتخاب کرده است.این اقدام برای کمک به افراد یاد شده به منظور بازیابی خرد و احساساتشان الزامیست. آن ها می توانند حقوق، علوم، زبان و مهارت های ارتباطی و حرفه ای از جمله فراوری مواد غذایی، تجارت الکترونیک، تعمیر و نگه داری خودرو بیاموزند.

با این اقدام، بسیاری از آن ها دوباره به زندگی عادی خود بازگشته اند، طوری که شغلی برای خود یافته و یا موسسه خود را راه اندازی کرده اند. در 3 سال گذشته، هیچ حادثه تروریستی در شین جیانگ رخ نداده و صنعت گردشگری شین جیانگ بار دیگر رونق یافته است.

شین جیانگ تنها درسال گذشته، از 150 میلیون گردشگر داخلی و خارجی پذیرایی کرده که در مقایسه باسال قبل از آن 40 درصد رشد داشته است. از میان این تعداد گردشگران، 2 میلیون و 600 هزار نفر از آن ها خارجی هستند.

این نوعی مبارزه با تروریسم است و نیز روندیست برای کمک به برخی مردم برای دوباره یافتن مسیر زندگی خود. در چین این نوع علمکرد پیشینه ای بیش از یک هزار ساله دارد. قصه، نمایشنامه و آثار ادبی بسیاری در قالب این داستان ها درباره همکاری همسایگان، کمک به یکدیگر، نجات افراد گمراه و .. به نگارش در آمده است.

در سال 2016، سازمان ملل با انتشار «برنامه عملیاتی جلوگیری از خشونت وافراط گرایی» اعلام کرد: فقر، بیکاری، انحراف و سوءاستفاده از اعتقادات مذهبی، از جمله پس زمینه ها و علل بروز خشونت و افراط گراییست. در این سند همچنین به تدابیر مقابله جویانه در این زمینه اشاره شده است که از میان آن ها می توان به ارایه فرصت های آموزشی و اقتصادی و منابع آموزش مهارت های شغلی و حرفه ای اشاره کرد. چین نیز همین اقدامات رادر پیش گرفته است.

اما آن چه مایه مسخرگیست، این است که وقتی افراد یاد شده به زندگی عادی خود باز می گردند، پلوسی، رییس مجلس نمایندگان و همکارانش بسیار ناراحت می شوند، همانند برخورد آن ها در مساله هنگ کنگ. اما آیا خانم پلوسی و همکارانش می دانند، بسیاری هموطنانشان در مجتمعهای مسکونی در آمریکا همان کارهای مشابه را انجام می دهند؟ اگر چین نیز طرحی قانونی تصویب کرده و اقدام یاد شده آمریکا را مورد انتقاد قرار دهد، چه طور می شود؟ می خواهم بپرسم که اصلاح اشتباه و بهبود رفتار خود چه عیبی دارد؟ آیا آمریکایی ها تنها به خاطرچین، موضع یاد شده را در پیش گرفته اند؟