เขตอรัญญา หรือ ออกเสียงว่า "อาน่าย่า" ในภาษาจีน เป็นเขตชุมชนเพื่อการพักผ่อนขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ทางภาคเหนือของจีน ริมชายฝั่งทะเล "หวงจินไห่อั้น" (Gold Coast) อำเภอชังหลี เมืองฉินหวงเต่า มณฑลเหอเป่ย ห่างจากกรุงปักกิ่งประมาณ 300 กิโลเมตร ถือเป็นทะเลที่ใกล้กรุงปักกิ่งมากที่สุด เป็นแหล่งพักผ่อนหย่อนใจที่ได้รับความนิยมอย่างมากจากนักท่องเที่ยว โดยเฉพาะชาวเมืองทางเหนือของจีน

ด้วยความที่อรัญญาเป็นเขตชุมชน ทำให้มีบ้านพักริมชายฝั่งทะเลจำนวนไม่น้อย และมีสิ่งอำนวยความสะดวกในชีวิตประจำวันอย่างครบถ้วน เช่น ซุปเปอร์มาร์เก็ต โรงภาพยนตร์ ร้านหนังสือ ฯลฯ

1 - สถานที่ขึ้นชื่อในเขตชุมชนอรัญญา

1.1 - หอสมุดแห่งความเหงา  (Seashore Library)

สิ่งปลูกสร้างที่ขึ้นชื่อมากที่สุดของที่นี่ คือ หอสมุดริมชายฝั่งทะเล หรือ เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ “หอสมุดแห่งความเหงา”  ในหมู่ชาวเน็ต หอสมุดแห่งนี้สร้างขึ้นในปี 2015 เป็นอาคารทรงสี่เหลี่ยมเรียบง่ายสีเทา มีความสูง 2 ชั้น ตั้งอยู่ริมชายฝั่งทะเลอันกว้างใหญ่ ไม่มีการปูทางเดินไปยังหอสมุดแห่งนี้ ผู้คนที่จะไปเยี่ยมชมจึงต้องเดินผ่านชายหาด ด้านหน้าของหอสมุดเป็นหน้าต่างและประตูกระจกทั้งหมด คนที่อยู่ข้างในจึงสามารถมองเห็นทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตาของผืนน้ำได้

นักออกแบบหอสมุด นายต่ง กง บอกว่า ครั้งแรกที่เขามาถึงชายทะเลแห่งนี้ เขาประทับใจความเวิ้งว้างและความเหงาของที่นี่เป็นอย่างมาก ทำให้เขานึกถึงภาพวาดรูปหนึ่งที่มีคุณลุงคนหนึ่งนั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ริมชายหาดพร้อมกับมองไกลไปยังทะเล เขาจึงตกลงที่จะสร้างหอสมุดแห่งนี้ให้มีสไตล์เงียบสงบเรียบง่ายเสมือนก้อนหิน แทนที่จะเป็นอาคารสวยหรู แต่พอสร้างขึ้นไม่นาน หอสมุดแห่งนี้ก็กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตบนอินเทอร์เน็ต ดึงดูดนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมกันอย่างไม่ขาดสาย ในช่วง 3 ปี แรกหลังก่อสร้างแล้วเสร็จ "หอสมุดแห่งความเหงา" ซึ่งมีพื้นที่เพียง 450 ตารางเมตร รองรับนักท่องเที่ยวเกือบ 100,000 คน กลายเป็นสัญลักษณ์ของท้องถิ่น หากนักท่องเที่ยวไม่ได้จองที่พักในเขตชุมชนอรัญญาแต่อยากเข้าไปชมหอสมุดแห่งนี้ ต้องจองผ่านวีแชทล่วงหน้าอย่างน้อย 1 สัปดาห์ และแต่ละคนสามารถจองได้ ปีละครั้ง

ถึงแม้ว่า ปัจจุบัน มีนักท่องเที่ยวถ่ายภาพในมุมต่าง ๆ ของหอสมุดไปกันจนนับไม่ถ้วน แต่สำหรับคนที่ชอบอ่านหนังสือ ที่นี่ยังคงเป็นแหล่งพักพิงทางจิตใจของพวกเขาเหมือนเดิม

นายเมิ่ง เซี่ยงเฉียน อายุ 66 ปี ผู้จัดการ หอสมุดแห่งนี้ เป็นคนเมืองหลันโจว เขาเคยใช้ชีวิตในกรุงปักกิ่งหลายสิบปี ในทศวรรษ 1980 เขาเข้าศึกษาที่คณะบรรณารักษศาสตร์ มหาวิทยาลัยปักกิ่ง ต่อมาก็เริ่มทำงานเกี่ยวกับหนังสือมาโดยตลอด เขาสมัครเข้าทำงานตำแหน่งผู้รับผิดชอบ หอสมุดแห่งความเหงาก็เพราะไม่อยากใช้ชีวิตวัยเกษียณเหมือนผู้สูงอายุคนอื่น ซึ่งเขารู้สึกว่า ชีวิตแบบนั้นเต็มไปด้วยความเหงา แต่การใช้ชีวิตอยู่กับหนังสือทำให้พ้นจากความเหงาได้ ในที่สุด เขาเป็นผู้ผ่านการคัดเลือกจากผู้สมัครเกือบ 20,000 คน และกลายเป็นผู้รับผิดชอบคนแรกของหอสมุดแห่งนี้ หอสมุดแห่งนี้มีหนังสือกว่า 9,000 เล่ม ซึ่งมาจากการจัดซื้อของผู้ลงทุน และการบริจาคจากบุคคล หรือ แวดวงต่าง ๆ ในสังคม ทุกวันนี้ ไม่ว่าในหอสมุดจะมีคนมาอ่านหนังสือ หรือ มาเที่ยวชมแน่นสักเท่าไหร่ นายเมิ่ง ก็จะนั่งที่โต๊ะด้านในสุดของชั้นสอง ซึ่งเป็นจุดที่ห่างจากทะเลมากที่สุดในหอสมุด ใส่แว่น เปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คไว้อ่านและจัดเรียงหนังสือตลอดทั้งวัน

1.2 – ศาลาประชาคม (Community Hall)

ริมชายฝั่งทะเลห่างจากหอสมุดประมาณ 300 เมตร เป็นที่ตั้งของศาลาประชาคมเขตอรัญญา อาคารสีขาวหลังคาสูงแหลมแห่งนี้ เป็นสถานที่ช่วยให้ผู้คนสงบจิตใจ สัมผัสกับธรรมชาติ และมีสติอยู่กับตัวเอง  การจะขึ้นไปบนศาลาประชาคม ต้องขึ้นบันไดสูงสองชั้น ภายในมีเก้าอี้ยาว 4 - 5  แถว ข้างหน้าเป็นหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นผืนน้ำและท้องฟ้า  ความสูงของอาคารหลังนี้ ทำให้มองไม่เห็นชายหาดและผู้คนหนาแน่นริมชายหาด จึงทำให้จิตใจสงบลงได้ง่าย นอกจากนี้ สถานที่แห่งนี้ยังใช้จัดคอนเสิร์ตและแสดงศิลปะในชุมชน สะท้อนแนวคิดปรัชญา ความดีงาม และคำอวยพรที่ดี

สิ่งที่น่าสนใจ คือ อาคารแห่งนี้ภายในไม่มีหลอดไฟ มีแต่แสงธรรมชาติที่ลอดเข้ามาตามที่ออกแบบเท่านั้น พอพระอาทิตย์อยู่เหนืออาคารพอดี แสงที่ส่องลงมาจากกระจกบนหลังคา จะทำให้อาคารแห่งนี้มีแสงและเงาที่สวยงาม พอตกกลางคืน ไฟด้านนอกจะทำให้ทั้งอาคารดูเงียบสงบอยู่ริมชายทะเลที่มีแต่ความมืด

1.3 - พิพิธภัณฑ์ศิลปะเนินทราย (UCCA Dune Art Museum)

พิพิธภัณฑ์ศิลปะเนินทราย สร้างในเนินทรายริมชายหาด ด้วยความเคารพและรักธรรมชาติ ผู้ออกแบบและก่อสร้างตั้งใจจะรักษาเนินทรายแห่งนี้ไว้ จึงสร้างพิพิธภัณฑ์ขึ้นเป็นเหมือนโพรง ใช้เวลาก่อสร้างนาน 3 ปี ก่อนเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการตั้งแต่ปลายปี 2018 ที่ผ่านมา โดยได้รับการสนับสนุนจากกองทุน UCCA ดังนั้น สมาชิก UCCA จึงสามารถเข้าชมฟรี

ผู้ออกแบบ นายหลี่ หู่ ได้แนวคิดการก่อสร้างมาจากการเล่นทรายของเด็ก ๆ เขาหวังว่า การเดินในอาคารจะสนุกเหมือนกับเล่นเกมพจญภัย  ภายในพิพิธภัณฑ์มีบันไดเวียนขึ้นไปยังดาดฟ้า เหมือนทางเดินที่นำผู้คนพ้นจากรู และออกไปอยู่ระหว่างทะเลและท้องฟ้า ส่วนหน้าต่างบนหลังคาของพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ก็จัดตามแนวพระอาทิตย์เช่นกัน เพื่อให้ภายในมีแสงที่สวยที่สุด นอกจากนี้ ผู้ชมในอาคารยังสามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่ต่างกันผ่านทางช่องของอาคารในเวลาที่ต่างกัน พร้อมกับฟังเสียงคลื่นไปด้วยอย่างสบายใจ

Tim/Ldan