เมื่อพูดถึงแต้จิ๋ว-ซัวเถา (หรือภาษาจีนกลางเรียกว่า เฉาโจว 潮州 ซั่นโถว汕頭)ของมณฑลกวางตงนั้น  เพื่อนชาวไทย โดยเฉพาะชาวไทยเชื้อสายจีน อาจจะคุ้นหูมาก เพราะว่ามีชาวไทยเชื้อสายจีนจำนวนมากในรุ่นปู่ หรือรุ่นพ่อมาจากแต้จิ๋ว-ซัวเถานั่นเอง

หลายคนเข้าใจว่า แต้จิ๋ว-ซัวเถาเป็นที่เดียวกัน แต่ความจริงเป็นคนละเมือง ที่ห่างกันประมาณ 60 กิโลเมตร ซึ่งแต้จิ๋วเป็นเมืองเก่าที่มีประวัติศาสตร์นานกว่า 1600 ปี ส่วนซัวเถา เมื่อก่อนเป็นหมู่บ้านประมงเล็ก ๆ ค่อยๆ พัฒนาเป็นเมืองท่าที่สำคัญของจีน ถ้านั่งเครื่องบินจากกรุงปักกิ่งไปยังเมืองแต้จิ๋วหรือซัวเถา จะใช้เวลาประมาณสามชั่วโมง และเครื่องบินจะลงที่สนามบินเจียหยางที่อยู่กึ่งกลางระหว่างตัวเมือง 3 เมือง คือ เก๊กโย๊(เจียหยาง) แต้จิ๋ว  และซัวเถา แสดงว่าสามเมืองนี้มีความผูกพันมาก

แม้ว่าปัจจุบันเมืองแต้จิ๋ว ได้พัฒนาเป็นเมืองที่มีประชากรกว่า 2.6 ล้านคน และมีความทันสมัย แต่ยังคงรักษาผังเมืองและโบราณ สถานทางวัฒนธรรมที่ดั้งเดิมและขนบธรรมเนียมประเพณีเอาไว้อย่างดี เช่นสะพานกว่างจี้(廣濟橋) ถนนซุ้มประตู(ไผฝางเจีย 牌坊街) กำแพงเมืองเก่าและวัดไคหยวน(開元寺) ในร้านขายของริมถนน เต็มไปด้วยอาหารและหัตถกรรมพื้นบ้าน ที่น่าตื่นตาตื่นใจ ขนมหวาน ชาส้มโอ ลูกชิ้นเนื้อวัว ลูกชิ้นปลา ห่านพะโล้ ขาหมู ของหวาน ขนมต่าง ๆ  มากมายหลายชนิด ใครมาเที่ยวแต้จิ๋วสามารถรับประทานอาหารที่ไม่ซ้ำกันทุกวัน การใช้ชีวิตในแต้จิ๋ว－ซัวเถาน่าจะมีความสุขมาก

การรับประทานอาหารที่แต้จิ๋ว－ซัวเถามีความสุขมาก แต่สำหรับคนต่างถิ่นต่างมณฑลแล้ว มาอยู่ในเมืองแต้จิ๋วหรือซัวเถา จะเผชิญกับปัญหาในเรื่องภาษา เพราะคนที่นี่ใช้ภาษาแต้จิ๋ว ซึ่งน่าจะเป็นภาษาที่ยากที่สุดในภาษาถิ่นของจีน มี 8 เสีตยงทีเดียว และวิธีการออกเสียงก็ไม่เหมือนกับพื้นที่อื่น คนต่างถิ่นจะรู้สึกแปลกหู ออกเสียงยากมาก แต่คนท้องถิ่นบอกว่า ไม่ต้องพูดมาก เพียงพูดได้ไม่กี่คำ ก็อยู่รอดได้แล้ว ซึ่งเรียกว่าเป็นคำหากิน ได้แก่ กากี่นั๊ง แปลว่า  คนกันเอง  โจ่ยเสี่ย แปลว่าขอบคุณ  เจี่ยะปึ่ง แปลว่า กินข้าว  เจี่ยะม๊วย แปลว่ากินข้าวต้ม  เจี่ยะแต๊ แปลว่า ดื่มน้ำชา  เมื่อทักทายกับชาวแต้จิ๋ว ก็พูดว่า กากี่นั๊ง พวกเขาจะดีใจมาก และทำให้เรารู้สึกเป็นคนกันเองจริงๆ