หมู่บ้านผิงตี้ ตั้งอยู่ทางใต้ของกรุงปักกิ่ง ที่นี่ขึ้นชื่อด้วยการปลูกป่า ผลไม้ และพัฒนาเศรษฐกิจแบบ “ใต้ต้นไม้” คือ นอกจากปลูกป่าแล้ว ยังใช้พื้นที่ใต้ต้นไม้ปลูกพืชที่มีราคาหรือมูลค่าสูง โดยเน้นสมุนไพรเป็นหลัก นับเป็นวิธีในการพัฒนาเศรษฐกิจของเกษตรกรอย่างหนึ่ง ผู้ใหญ่บ้านแนะนำว่า หมู่บ้านผิงตี้ มีประวัติศาสตร์กว่า 2,000 ปี ชื่อหมู่บ้านคือ “ผิงตี้” แปลว่าพื้นราบ ฉะนั้น แต่ไหนแต่ไรมา หมู่บ้านแห่งนี้ ได้สมชื่อว่า เป็นตะกร้าผักทางใต้ของกรุงปักกิ่ง แต่เนื่องจากมีนโยบายรณรงค์คืนพื้นที่เพาะปลูกให้เป็นพื้นป่า ฉะนั้น ทางหมู่บ้านจึงมีพื้นที่เพาะปลูกน้อยลง และเปลี่ยนเป็นการปลูกป่า เพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อมให้ดีขึ้น

พร้อมกับการพัฒนาของสังคม ชาวบ้านในหมู่บ้านก็ทยอยออกไปหางานที่ข้างนอก จะได้มีรายได้มากขึ้น พอเข้าไปในหมู่บ้าน เห็นบ้านพักริมทาง ไม่มีตึกสูง เพราะหมู่บ้านผิงตี้นี้ มีประชากรเพียง 967 คนเท่านั้น และส่วนใหญ่ออกไปทำงานที่อื่น คนที่ยังอยู่ในหมู่บ้านมีไม่มาก ส่วนใหญ่เป็นคนแก่ หรือเป็นสตรีที่มีภาระดูแลเด็กอ่อนหรือคนชรา แต่ก็ได้เห็นคนในหมู่บ้านพยายามจะสร้างบ้านและตกแต่งบ้านให้น่าอยู่ โม่หิน รถเข็นล้อเดียว แม้ว่าปัจจุบันไม่ได้ใช้ แต่ก็เก็บไว้เป็นของโชว์ของตกแต่ง ตั้งไว้หน้าบ้าน ประกอบกับศาลาที่หลังคามุงด้วยหญ้าและโต๊ะหินดั้งเดิม คิดว่าหน้าร้อน หากมีลูกค้าที่เดินทางจากตัวเมืองมาโฮมสเตย์ที่นี่ มานั่งพักที่นี่จะสบายมากๆ

ผู้ใหญ่บ้านมีใจสู้ อยากจะดูแลชาวบ้านและให้มีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น จึงหาทางพัฒนาเศรษฐกิจตามเงื่อนไขที่มีอยู่ เมื่อพื้นนาเปลี่ยนเป็นพื้นป่าแล้ว ก็คิดว่าใต้ต้นไม้ที่ดินก็ว่างอยู่ จึงเชิญผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรมาสำรวจเนื้อดินและวิเคราะห์สภาพภูมิอากาศ เริ่มลงมือปลูกสมุนไพรใต้ต้นไม้ นับเป็นวิธีสร้างความร่ำรวยให้กับชาวบ้านอย่างได้ผล สมุนไพรที่ปลูกนั้น มักจะเป็นแบบมีสรรพคุณที่ราก ทั้งใช้เป็นยารักษาโรคและเป็นอาหารรับประทานได้ทุกเวลา

และเมื่อคำนึงถึงดินฟ้าอากาศ หน้าหนาวจะไม่เหมาะปลูกสิ่งใดๆ ในกลางแจ้ง ทางหมู่บ้านก็เสนอให้บางครอบครัวที่มีสภาพการเงินดีหน่อยให้สร้างเรือนกระจกขึ้นมา โดยมีการลงทุนประมาณ 100,000 หยวนต่อเรือนกระจก 1 แถว พอมองออกจากภายนอกไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เข้าไปเรือนกระจกแล้วรู้สึกสว่างและตกใจกับความกว้างของเรือน เจ้าของแนะนำว่า การสร้างนั้น ไม่ได้ใช้เทคโนโลยีสูงแต่อย่างใด ส่วนประกอบสำคัญมีแค่สองอย่าง หนึ่ง คือฟิล์มพลาสติกที่เป็นฟิล์มที่มีความเหนียว ทนทาน และใส ให้แสงแดดสามารถส่องเข้ามาได้เต็มที่

ส่วนที่สองคือ ผ้าห่ม ผ้าห่มที่ทำจากผ้าฝ้ายและขนสัตว์ เหมือนที่คนใช้กัน ผ้าห่มมีบทบาทรักษาความร้อน อย่างเช่นช่วงฤดูหนาวนี้ แม้ว่าข้างนอกมีอุณหภูมิติตลบ แต่ในเรือนกระจกก็ยังอุ่นอยู่ อย่างน้อยๆ ก็ยังมีอุณหภูมิประมาณ 10 องศาเซลเซียส

บนพื้นได้วางท่อเพื่อรดน้ำให้ผัก โดยไม่ได้ใช้เทคโนโลยีอัจฉริยะหรือลงทุนสร้างท่อเหล็กที่ต้องลงทุนเยอะ เป็นเพียงท่อยางธรรมดาๆ เท่านั้น ในเรือนกระจกนี้ ปัจจุบันมีการปลูกพืชพันธุ์หลายชนิด ครึ่งหนึ่งเป็นสมุนไพร อีกครึ่งหนึ่งเป็นผัก สมุนไพรพวกนี้ใช้ได้ทั้งเป็นยารักษาโรคและเป็นอาหารประจำวัน รับประทานได้ตามความต้องการทุกเวลา อย่างเช่น ต้นสะระแหน่ เป็นเครื่องเทศและเก็บใบสดชงชาได้ด้วย ผักสิงโต มีสรรพคุณช่วยขับถ่าย ผักปวยเล๊ง ชาวจีนนิยมเป็นพิเศษ เนื่องจากสามารถให้ธาตุเหล็ก และตั้งโอ๋ที่เหมาะกับการทานหม้อไฟในช่วงฤดูหนาว

อยู่กลางแจ้ง ช่วงนี้อากาศหนาว ใบไม้ร่วงไปหมดแล้ว บนพื้นก็มองไม่เห็นต้นสมุนไพร ถ้าอยากเห็น คงต้องไปใหม่ในช่วงเดือนมีนาคมหรือเมษายน คงได้เห็นสภาพที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาอีกแบบ น่าสนใจทีเดียว

Yim/Ping/Ping